ჟირაფი დედამიწაზე ყველაზე მაღალ ცხოველად არის მიჩნეული. მისი კისრის სიმაღლე ორ მეტრამდე აღწევს, მისი საერთო სიმაღლე კი ექვსი მეტრია. გაინტერესებთ, როგორი ენა აქვს ჟირაფს? – როგორც ჟურნალ National Geographic-ის ავტორი, ჯოშუა ფოერი წერს: „ზრდასრული ჟირაფის გრძელი ენა ერთი მოსმით სხეპს აკაციის ტოტებს, სქელი კანი კი, პირის ღრუს ეკლებისგან იცავს. ჟირაფის ენის წვერი შავია, სავარაუდოდ, მზის სხივებისგან დასაცავად“.

ამბობენ, რომ ჟირაფებს თავიდან გრძელი კისერი არ ჰქონდათ. ჩემთვის საინტერესოა, შესაძლებელია, ცხოველს კისერი დაგრძელებოდა? – ფრანგი ბუნებისმეტყველი ჟან- ბატისტ ლამარკის ტრანსმუტაციის თეორიის თანახმად, ჟირაფის წინაპარ სახეობას ჩვეულებრივი კისერი ჰქონდა. ერთხელაც, მათი საცხოვრებელი გარემო შეიცვალა და პატარა ხეები გაქრა. ჟირაფებმა კისერი ავარჯიშეს, რათა მაღალ ხეებს მისწვდომოდნენ. ამან კი მათი კისრის დაგრძელება გამოიწვია.

მეორე დიდმა ბუნებისმეტყველმა და ევოლუციის თეორიის ავტორმა ჩარლზ დარვინმა ეს მოვლენა სხვანაირად ახსნა; თავდაპირველად დაბალკისრიანი ჟირაფებიც არსებობდნენ და მაღალკისრიანებიც. შემდეგ, დაბალი ხეები გაქრა. დაბალკისრიანი ჟირაფები მაღალ ხეებს ვეღარ მისწვდნენ და გადაშენდნენ, ხოლო მაღალკისრიანები – გადარჩნენ. ამ მოვლენას დარვინმა ბუნებრივი გადარჩევის პრინციპი უწოდა. 

წარმოგიდგენიათ, როგორ იცვლება წნევა, როდესაც ჟირაფი ექვსი მეტრის სიმაღლიდან თავის დახრას გადაწყვეტს? მისი ორგანიზმი წნევის ასეთ, უცაბედ ცვლილებაზეც ადაპტირებულია – როგორც ფოერის სტატიაში ამოვიკითხე, როდესაც ჟირაფი თავს ხრის, მისი სისხლძარღვები ფართოვდება, რათა სისხლი ტვინში არ ჩაექცეს და როდესაც მაღლა სწევს ვიწროვდება, რომ სწრაფად არ დაიცალოს.

ალბათ ყველას გინახავთ ჟირაფების უნიკალური ლაქები ტანზე, რომელიც მხოლოდ კამუფლაჟი არ არის. თითოეული ყავისფერი ლაქის ქვეშ სისხლძარღვებისა და საოფლე ჯირკვლების კონაა, რომლებიც ღია ფანჯარასავით აგრილებს ჟირაფის სხეულს და მას გადახურებისგან იცავს.